Πριν μερικές μέρες, στις 22 Νοεμβρίου 2016, έγινα για δεύτερη φορά πατέρας. Απέκτησα μία πανέμορφη κόρη. Σχεδόν δέκα μέρες μετά έχουμε βρει τα πατήματα της καθημερινότητας και παράλληλα καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να συνυπάρχει ήρεμα και αρμονικά με τον Γιάννη. Αυτό όμως που δεν έχω ακόμα συνειδητοποιήσει είναι τα μοναδικά λεπτά που έζησα κατά την διάρκεια του τοκετού.
Γυρίζω το χρόνο πίσω, στον Αύγουστο του 2013 όταν γεννήθηκε ο Γιάννης. Μετάνιωσα που δεν είχα μπει μέσα να δω την διαδικασία και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι εάν ξανακάνω παιδί θα ήθελα να μπω. Έτσι λοιπόν, μετά τον τέταρτο μήνα άρχιζα να πρήζω τον γυναικολόγο μας να με αφήσει να βιώσω σε πρώτο πλάνο την διαδικασία. Δεν ήθελαν να χάσω αυτή την ευκαιρία, γιατί σίγουρα δεν θα κάνω και τρίτο (εκτός εάν κερδίσω το joker). Στην αρχή απλά μου χαμογελούσε χωρίς να μου έχει απαντήσει κάτι θετικό. Όμως το πιεστικό και παράλληλα ενοχλητικό μου follow up απέδωσε και μερικές εβδομάδες πριν το τοκετό, μου υποσχέθηκε ότι θα μπω. Και αμέσως άρχισε η οργάνωση της αποστολής! Action Cam, κινητό, power bank και πολύ ανυπομονησία ήταν τα συστατικά αυτής της μοναδικής εμπειρίας που επρόκειτο να ζήσω.
Και ήρθε η ώρα… Με φωνάζει ο γιατρός μας την ώρα που η Χρύσα ήταν στις εξετάσεις του προγεννητικού, με συστήνει στην προϊσταμένη και της αναφέρει ότι θα είμαι και εγώ μέσα μαζί της! Τα λεπτά περνούν γρήγορα και ήδη βρίσκομαι ντυμένος σαν χειρουργός και αποστειρωμένος, δίπλα της, στο δωμάτιο τοκετού, με την τεράστια λάμπα πάνω μας και δεκάδες κουμπάκια και μηχανήματα να παρακολουθούν την υγεία της. Αρχίζοντας τη διαδικασία ζητάω από τον γιατρό να με ενημερώσει πότε θα βγει η μικρή, για να ετοιμάσω κάμερες και τα σχετικά. Νυστέρια, γάζες και διάφορα άλλα εξαρτήματα πηγαινοερχόντουσαν, προσπαθώντας να καταλάβω τί γίνεται. Οι κινήσεις σχεδόν μηχανικές και απόλυτα σίγουρες από όλο το ιατρικό team, μου φανέρωναν το πόσο τετριμμένη είναι η διαδικασία για κάποιους και πόσο πρωτόγνωρη είναι για όλους τους άλλους κοινούς θνητούς!
«Ξεκίνα να γράφεις» μου λέει και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα τον βλέπω να ζουπάει την κοιλιά από πάνω προς τα κάτω.. Με την action cam στο χέρι, είχα σηκωθεί από το σκαμπό και παρακολουθούσα αποσβολωμένος τη διαδικασία.. Και δώστου πίεση στη κοιλιά και ξαναδώστου πίεση.. Και ξαφνικά βλέπεις ένα κεφάλι να ξεπροβάλει. Σε λίγο τσουπ και τα χέρια της. Μέχρι να το καταλάβω είχε βγει ολόκληρη και άρχισε το κλάμα και με αστραπιαίες κινήσεις κόβουν τον ομφάλιο λώρο και μας την φέρνουν στην αγκαλιά της Χρύσας. Ευτυχώς δεν είχε πολύ αίμα, αλλά είχε πολύ δάκρυ και καθόλου ιδρώτα!
Μέσα σε ένα λεπτό από τη στιγμή που μου είπε «ξεκίνα να γράφεις» την είχαμε στην αγκαλιά μας. Τόσο κράτησε η διαδικασία εξόδου της μικρής από την κοιλιά της Χρύσας. Τα επόμενα λεπτά αφού την έπλυναν, την ζύγισαν και έκαναν ό,τι απαιτείται από το πρωτόκολλο, την πήγαν σουρταφέρτα σε παππουδογιαγιάδες για τις σχετικές καταθέσεις στην τσεπούλα της μαίας.
Ολοκληρώνοντας, νιώθω τυχερός που βίωσα αυτή τη μοναδική στιγμή και ευχαριστώ τον γιατρό μας ο οποίος με άφησε να το δω. Θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό να μπαίνει ο πατέρας μέσα στην διαδικασία τοκετού, ακόμα και στην καισαρική. Εννέα μήνες το ζευγάρι περνάει μαζί τη χαρά, τη λύπη, το άγχος, την αγωνία. Είναι εγωιστικό έως χαζό να μην τον αφήνουν να ζήσει το απόλυτο θαύμα. Να βιώσει τη στιγμή εκείνη που γίνεται πραγματικά πατέρας. Να είναι διπλά στη μητέρα του παιδιού του. Να το περάσουν και αυτό μαζί. Να κλάψουν μαζί. Γιατί είμαστε ζευγάρι σε όλα. Αρα πρέπει να είμαστε μαζί σε όλα.
