Η ιστορία που ακολουθεί περιέχει πολύ αλήθεια και ακόμα περισσότερη μουσική. Ήταν λίγο πριν μείνει έγκυος η Χρύσα στο Γιάννη, όταν ανακάλυψε τους Imam Baildi και από τότε γίναμε παράρτημά τους.. Όταν η αγαπημένη μας μαμά κολλήσει με ένα τραγούδι…σε κάνει να το σιχαθείς. Από την εποχή του Aventura έως το γαμοτράγουδο (το τραγούδι του γάμου μας) Ain’t nobody… Όταν ειδικά στο σπίτι μπήκε το τελευταίο cd του συγκροτήματος αντιλήφθηκα ότι ήρθε για να μείνει… Με τα πολλά κάπως μου άρεσαν αλλά όχι όμως σε σημείο να το ακούω πρωί-βράδυ.
Το χειμώνα μένει έγκυος και κατά τη διάρκεια του τελευταίου «εργένικου» μας ταξιδιού στο εξωτερικό μου εξιστορούσε ιστορίες του συγκροτήματος σαν πραγματική γκρούπι! Φυσικά το «Αργοσβήνεις μόνη» και το «Ακρογιαλιές δειλινά» ήταν στο top-2 του ημερήσιου Playlist «για να ακούει το βρέφος μουσική και να ηρεμεί». Φυσικά ποτέ δεν πίστευα αυτά τα ψυχολογικομαμαδίστικα sites που παρότρυναν την έγκυο να ακούει μουσική για να ακούει και το έμβρυο. Της απαντούσα ερειστικότατα.. να ακούμε Μπαχ και Μότσαρτ για να ηρεμεί και όχι Imam Baildi. Οι μέρες περνούσαν, η κοιλιά φούσκωνε και φυσικά το playlist παρέμεινε το ίδιο.
Ξαφνικά, ο Γιάννης αντέδρασε στο «Αργοσβήνεις μόνη» και κλώτσησε. Η πρώτη κλωτσιά! Εννοείται όταν μου το είπε δεν την πίστεψα και την κορόιδευα. Όμως, ήταν αλήθεια ότι ο μικρός στο άκουσμα του συγκεκριμένου τραγουδιού κλωτσούσε.. Το νέο διαδόθηκε αστραπιαία σε συγγενείς και φίλους και η Χρύσα από τον 6ο-7ο μήνα μέχρι να γεννήσει έγινε αντικείμενο θαυμασμού και κοιλοχουφτώματος, φυσικά υπό τους ήχους του γνωστού πλέον άσματος.
Ήταν 16 Αυγούστου όταν ο μικρός γεννήθηκε και για τους πρώτους μήνες της ζωής του ηρεμήσαμε γιατί είχαμε «χάσει» το cd. Όμως, ένα απόγευμα του Οκτωβρίου καθώς ήταν αραχτός στο ριλάξ και το ραδιόφωνο έπαιξε σιγά… ακούστηκε η γνώριμη μελωδία. Ο μικρός αντέδρασε. «Τυχαία» είπαμε! Το βάζουμε στο youtube και ξαναντιδρά! Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο. Όσο μεγάλωνε τόσο αντιδρούσε στο άκουσμα του συγκεκριμένου τραγουδιού.
Και φτάνουμε στα πρώτα του βήματα… Κάθε φορά που άκουγε ένα από τα δύο τραγούδια σηκωνόταν όρθιος και προσπαθούσε να χορέψει ή να περπατήσει. Ήθελε να μας δείξει με κάθε τρόπο ότι του αρέσει… Οι μέρες περνούν και το cd φτάνει στα χέρια του. Προσπερνούσε όλα τα τραγούδια και στεκότανε μόνο στα γνωστά. Πλέον χόρευε (όσο μπορεί να χορέψει ένα μικρό παιδάκι), χαμογελούσε και έλαμπε το πρόσωπό του σα να είχε ανακαλύψει την πυρίτιδα. Και δώστου χορό και δώστου ντιντι (=cd)!
Αποκορύφωμα ήταν φέτος το καλοκαίρι. Μας έκαναν δώρο ντραμς και αμέσως ο Γιάννης έδωσε ρεσιτάλ παιξίματος με τις γνωστές μελωδίες. Κατά την διάρκεια των διακοπών μας, σε μία αποτυχημένη προσπάθειά να πάμε στα Καλάβρυτα, καταλήξαμε στο Διακοφτό σε γνωστό beach bar. (ΣΣ: είχα να πάω στα συγκεκριμένα beachόμπαρα από τα 20!) Στην είσοδο μία αφίσα μας ενημέρωνε ότι το απόγευμα θα έπαιζαν Live οι Imam Baildi. Ήταν 11:00 το πρωί όταν αποφασίσαμε με τη Χρύσα να μείνουμε και να βιώσει ο Γιάννης την πρώτη του συναυλία. Οι ώρες περνούσαν και άρχισε το sound check. O ντράμερ Λύσανδρος, μας κάλεσε να ανεβούμε στο stage για να «παίξει» ο Γιάννης ντραμς. Πατέρας και ο ίδιος ήξερε τι σημαίνει να δίνεις στο γιο σου την ευκαιρία να ξεθυμάνει χτυπώντας τα τύμπανα. Καθώς ο Γιάννης το ζει.. του διηγούμαι όλα τα παραπάνω και δίνουμε ραντεβού για το απόγευμα.
Αρχίζει η συναυλία με το Γιάννη να μην ξεκολλάει από την αγκαλιά μου και τους ώμους μου. Στην πορεία πήρα την λάθος απόφαση να πάμε δίπλα στο stage για να βλέπει καλύτερα και να χορέψει. Ήταν η στιγμή που ακούστηκε το «Αργοσβήνεις μόνη». Κοιτάζονται με τον Λύσανδρο και αρχίζει το party! Δύο χρόνια δεν έχω δει το Γιάννη πιο χαρούμενο και ευτυχισμένο. Ήθελε να ανέβει το stage αλλά αρκέστηκε στην αγκαλιά μου (μετά από διαπραγμάτευση) και μου σιγοτραγουδούσε τους στίχους! Μετά από 2-3 τραγούδια έπαιξαν το «Ακρογιαλιές δειλινά» και η αντίδραση ακριβώς η ίδια.
Η επιστροφή μας στην Αθήνα, μας βρήκε μπροστά από την τηλεόραση/pc να βλέπουμε youtube ή στην καλύτερη περίπτωση αρκείται στο cd..
Συμπέρασμα: Τελικά ακούνε..
Σε ευχαριστούμε για αυτήν την πολύ όμορφη ιστορία. Να είναι πάντα γερός.
Pingback: Το πρώτο μας αεροπλάνο - DadsRules