Γενικά δεν (πολύ)πιστευω τις ψυχολογικοπαιδικές έρευνες για τα μοναχοπαίδια και τα παιδιά μικρής ηλικίας. Η άποψή μου είναι ότι ο χαρακτήρας του παιδιού είναι θέμα dna, ενέργειας (όπως θα έλεγε και ένας φίλος μου) και φυσικά του κλίματος που επικρατεί στο σπίτι. Διαμορφώνεται μέχρι κάποια ηλικία και ειδικά τα αγόρια φέρνουν τα πάνω-κάτω στην εφηβεία..
Εμείς, (ακόμα) έχουμε ένα παιδί και επειδή είναι το πρώτο έχουν πέσει όλοι από πάνω του, με τα γνωστά επακόλουθα. Φέτος, αποφασίσαμε με τη Χρύσα να το πάμε στον παιδικό για να ξεψαρώσει, να απαγκιστρωθεί και για άλλους λόγους τους οποίους θα αναλύσω σε επόμενο blog post. Εκτός όμως από τον παιδικό και επειδή του αρέσουν τα ζώα θέλαμε να αρχίσει να βιώνει την υπευθυνότητα μέσω της φροντίδας ενός κατοικίδιου. Του δικού του κατοικίδιου! Του αρέσουν τα άλογα, τα σκυλιά και τα πουλιά. Το πρώτο το αφήνουμε εκτός, κυρίως λόγω ηλικίας.. (γιατί μετά τα 6-7 θα τον κάνουμε Αθηνά Ωνάση..). Το δεύτερο… δεν μ αφήνει η Χρύσα ή ποιο σωστά εγώ δεν μπορώ την τρίχα. Άρα καταλήγουμε στο πουλί. Η λατρεία του με τα καναρίνια ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι και συνεχίστηκε κάθε φορά που έβλεπε κάτι ιπτάμενο!
Πριν ένα μήνα περίπου, το κίτρινο καναρίνι έκανε την εμφάνισή του στο σπίτι και ο Γιάννης αμέσως το υποδέχτηκε με το κλασικό χτύπημα στο κλουβί του. Αυτό «χοροπήδησε» από τη τρομάρα του και φυσικά το bulling συνεχίστηκε μέχρι τη στιγμή που το φυγαδεύσαμε.. Το βάπτισε «Ντόνι». Νομίζω βγαίνει από το ντοϊννννγκ… δηλαδή ο ήχος που κάνει κάθε φορά που πέφτει ο ίδιος ή κάποιο αντικείμενο. Το επόμενο πρωινό και πλέον κάθε πρωί, ο Γιάννης βάζει μουσική στο πουλί και πάνω στο τσακίρ κέφι του ρίχνει και το κλασικό χτύπημα. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Τώρα που αρχίζει και λύνεται η γλώσσα με μικρές κοφτές εκφράσεις, του μιλάει και μερικές φορές του γνωρίζει και τους (φανταστικούς ή υπαρκτούς) φίλους του. Και εδώ είναι που θα πείτε: «Τα κάνει αυτά γιατί θέλει αδερφάκι». Χμμμμ..
Κάθε 1-2 μέρες του βάζουμε φαγητό και νερό, το καθαρίζουμε, το πειράζουμε (σκανταλιά!!) και γενικά ασχολούμαστε μαζί του. Μ αρέσει πολύ η ασχολία γιατί ο μικρός όχι μόνο αποκτά ευθύνη αλλά αυτές οι στιγμές με φέρνουν ακόμα πιο κοντά στο γιο μου, ειδικά το τελευταιο καιρο που η δουλειά είναι πολύωρη και λείπω πολύ..
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει το καημένο και εάν μία μέρα ανοίξει τη πόρτα του κλουβιού να φύγει, αλλά σίγουρα βοηθά το Γιάννη να διαμορφώσει χαρακτήρα και αγάπη για τα ζώα.
Ακολουθήστε το DadsRules στο Instagram:
Pingback: Το πρώτο μας αεροπλάνο - DadsRules